De autospuiter heeft vreemde kostgangers

De autospuiter heeft vreemde kostgangers is direct na de oprichting van Uitgeverij Weegbree in december 2016 uitgebracht. 
Het is een must-read voor liefhebbers van Turkije en in het bijzonder van Alanya.
Met de autospuiterij als decor bieden de veertig anekdotische columns een prachtig inkijkje in het leven van de sympathieke, rondbuikige autospuiter, de vreemde kostgangers die hij om zich heen verzameld heeft, hond Brenda en Klaske Kassenberg zelf in deze stad aan de zuidkust van Turkije. 

Bestellen

De autospuiter heeft vreemde kostgangers is via deze website alleen nog als e-boek te bestellen. De prijs is €3,50.  Wil je toch graag de papieren versie? Neem dan contact op via info@uitgeverijweegbree.nl. Er zijn nog slechts enkele gedrukte exemplaren beschikbaar. De gedrukte versie kost € 15,-.

Terug in de tijd, een column

In de autospuiterij hangt een foto uit 1952, diezelfde foto staat op de voorkant van deze bundel. De foto is genomen voor een huis dat geschilderd moest worden door de vader en twee broers van Ihsan plus vier personeelsleden. Ook staat er nog een jongetje op de foto, laat ik daar eerst iets over vertellen.
Dit jongetje kwam uit een arm gezin in Alanya en werd opgevangen door de welgestelde familie van het huis dat geschilderd moest worden. Samen met een aantal andere arme kinderen verrichtte hij allerlei klusjes en kreeg daar eten en drinken voor. Dit soort jongetjes bleef bij een rijk gezin tot ze in dienst moesten, meisjes bleven tot ze gehuwd waren. Als een meisje niet trouwde, bleef ze bij de rijke familie en had dan de zorg voor de jonge kostgangers.
Alanya was in die tijd nog een dorp en er waren nauwelijks goede wegen, die werden pas in 1958 aangelegd. Tot die tijd ging het vervoer met ezels en kamelen én over zee. Suiker, meel, rijst en andere voedingsmiddelen kwamen vooral uit Egypte en van Cyprus. Alanya op haar beurt, voerde cederhout uit.
De vader van Ihsan was eerst timmerman geweest en bouwde schepen, maar nadat hij ziek was geworden en regelmatig toevallen kreeg waardoor hij het zware timmermanswerk niet meer kon doen, was hij zich – als enige in Alanya – gaan toeleggen op schilder- en spuitwerkzaamheden. Hij maakte zelf zijn verf uit kleurstoffen en oplosmiddelen. In Alanya werden in die tijd nauwelijks woningen geschilderd en het bedrijfje moest het vooral hebben van het schilderen en spuiten van boten.
Op de oude foto staat een man die als enige een muts draagt. De anderen dragen petten. De pet was jaren daarvoor door Atatürk, de oprichter van de Turkse Republiek, sterk gepropageerd. Het dragen van de fez – die in het Ottomaanse Rijk zo belangrijk was geweest – was verboden, maar andere hoofddeksels, zoals de muts, waren wel toegestaan. Door het dragen van een pet gaf men aan een volger van Atatürk te zijn, dragers van andere hoofddeksels waren dat niet. Het ging hierbij vaak om streng gelovige moslims die niets moesten hebben van de moderne en goddeloze leefstijl van Atatürk, de man die van Turkije een seculiere staat had gemaakt. Vier jaar geleden is de man met de muts overleden, een leven zonder alcohol heeft kennelijk zijn vruchten afgeworpen.
En dan volgt er nog een verhaal. De vader van Ihsan hield er met zijn kleine bedrijfje een zelfde leefstijl op na als Ihsan nu: ’s avonds kwamen de vrienden voor een glaasje rakı en wat te eten. Op een avond in 1950 was er een jongen de werkplaats binnengekomen met in zijn hand de zakdoek van de moeder van Ihsan, ten teken dat de jongen door haar gestuurd was. Hij had een verheugende boodschap, er was een zoon geboren! De jongen moest naar de kersverse moeder terug, mét de naam van de nieuwgeborene. Dat was een lastig probleem, want vader had na drie zoons op een meisje gerekend. Eén van de vrienden opperde de naam ‘Ihsan’. Die naam had een mooie betekenis, namelijk ‘iemand die goed doet’ én ‘iemand die dingen goed, perfect doet’.
Ik geloof dat weinig mensen hun naam met zo veel recht dragen als mijn lieve, goede vriend de autospuiter!