Fragment uit Onbescheiden Ex

Hij verruilde bij een van de rondlopende obers zijn halflege glas voor een volle en liep op zijn vrouw toe.
‘Wel Floor, hoe vind je het feest? Amuseer je je?’
Hij maakte een lichte buiging naar zijn neef Alex en diens echtgenote Wendy met wie Floor stond te praten.
‘Jammer dat Annelie er niet bij kon zijn’, zei Wendy.
‘Annelie weet waar haar prioriteiten liggen. Van een feest als dit moet ze het niet hebben voor haar toekomst. Het zesdaagse congres van psychiaters in Londen is heel wat belangrijker voor haar. Daar kan ze interessante contacten opdoen.’
‘Ze is een verstandige meid’, zei Alex en keek om zich heen als om duidelijk te maken dat het onderwerp hem verder niet interesseerde.
Ruud kneep zijn ogen samen en sloeg een arm om Floors schouders. Hij ving de blik van Alex en zei: ‘Inderdaad, Annelie is een verstandige meid. Wiens verdienste dat is, laat ik in het midden’.
‘Wisten jullie’, vroeg hij meteen daarachter aan, ‘dat tien procent van de Nederlanders een andere vader of moeder heeft dan eerder werd aangenomen? Veel hè? Stel je voor zeg. En weten jullie wat dat dan meteen ook betekent? Twintig procent van onze bevolking heeft een kind bij een ander of ván een ander! Bizar toch? Eén op de vijf! Stel je voor! En moet je eens denken aan al die buitenechtelijke contacten die niet vruchtbaar zijn gebleken. Dan begint het je toch werkelijk te duizelen, is het niet?’
Hij ledigde zijn glas in twee te grote slokken. Wijn drupte langs zijn mondhoek.
Wendy zei: ‘Je vergeet de adopties en andere gevallen die niets met vreemdgaan te maken hebben’.
Even was hij van zijn stuk gebracht maar hij weigerde over de consequenties van haar woorden na te denken.
‘Alleen zwanen zijn monogaam’, zei Alex die daarmee blijk gaf de redenering van Ruud te volgen.
‘Ha! Mijn neef Alex heeft kennis van de natuur!’, riep hij uit terwijl hij een stap naar voren deed, zijn wijsvinger priemend naar zijn neef.
‘Het moet jou dan ook duidelijk geworden zijn dat het nature-nurture debat in het voordeel van nurture is beslecht. Godzijdank heeft jouw nageslacht weinig kenmerken van jouw nature meegekregen!’
Hij draaide zich wankelend om, keek naar Floor die hem zowaar een beetje wit weggetrokken leek onder het zonnebankbruin.
Hij gaf haar een klinkende zoen vol op de mond en zei: ‘Excusez moi, het is de hoogste tijd voor mijn toespraak’ en liep van het drietal weg.
‘Ruud’, riep Floor, ‘Alsjeblieft, Ruud!’
Hij schudde haar hand van zijn schouder en liep met Floor in zijn kielzog naar de hoek waar de geluidsinstallatie stond.
‘Ruud, laten we eerst praten. In hemelsnaam, Ruud!’
Haar stem klonk smekend en heel even voelde hij iets van medelijden. Maar ze had het verdiend, ze had het verdomme verdiend!
‘Ruud, denk aan Annelie’, zei ze nu, terwijl ze hem opnieuw bij de schouder greep.
Hij draaide zich met een ruk naar haar om, keek haar recht aan en zei langzaam, ieder woord benadrukkend:
‘Zij is als mijn dochter 21 jaar in mijn hart en in mijn hoofd geweest. Dat zal niet veranderen. Háár zal ik niet beschadigen…’
Dat laatste klonk als een grimmige bedreiging en dat was precies zoals hij het bedoelde. Hij zag de ogen van Floor veranderen. Hij verwachtte dat ze een scène zou maken: een flauwte veinzen, krijsen, hem aan zou vallen op het moment dat hij zich van haar verwijderde, maar er gebeurde niets van dat alles.
Toen hij bij de geluidsinstallatie was gekomen, keek hij naar haar om. Ze was verdwenen.
Hij voelde zich een beetje duizelig toen hij de microfoon greep en leunde tegen de muur. Het geroezemoes van de receptiegangers vleide zich als een snorrende kitten tegen zijn oren. Morgen was het een kater.